Besancenot herido en una manifestación

Noticias EFE

París, 15 dic (EFE).- El líder de la extrema izquierda francesa Olivier Besancenot se encuentra hospitalizado en París con varias fracturas en la mano. tras haber sido detenido durante una manifestación, según informó hoy su partido.

Besancenot, quinto candidato más votado en las pasadas elecciones presidenciales en Francia, donde reunió 1,5 millones de votos, participaba junto a sindicalistas en una protesta ante la Cámara de diputados cuando fue detenido. Según el Nuevo Partido Anticapitalista (NPA), que lidera Besancenot, el político fue golpeado por un policía que además le insultó.

Besancenot "fue conducido a urgencia. Varias fracturas en un dedo de la mano derecha le han sido diagnosticadas, así como un desplazamiento de hueso. Deberá ser sometido a una intervención quirúrgica", afirmó el NPA en un comunicado.

Se puede ver lo sucedido en el siguiente link

http://www.npa2009.org/npa-tv/all/14863

Anti-capitalista, PERO DE VERDAD

Queremos construir una lucha de izquierda anticapitalista, que es incompatible con la gestión del capitalismo en sus diferentes niveles, local, nacional y estatal. Esta no es una afirmación de la izquierda ideológica que ha tenido toda la lógica del compromiso social con la burguesía que ha fracasado y ha allanado el camino a la derecha, a menudo en las peores condiciones para los trabajadores.
No es la lógica de quienes cuando han tenido un papel con los votos les daban oportunidad para ser asesores de izquierdas de los gobierno entraban a formar parte en los mismos y justificaban su participación en la idea de ser una izquierda influyente. Esta no es la lógica de aquellas corrientes que hoy producto de su minorización son críticos, pero que están esperando todo de unos resultados electorales, para influir en las instituciones y poder participar en los respectivos gobiernos. Para nosotras y nosotros la perspectiva de gobierno sólo puede darse en una dinámica de ruptura con la lógica y los intereses del capitalismo. Algunos gobiernos latinoamericanos han mostrado esta posibilidad. Pero sabiendo que esto no es conquistar a las instituciones que aplican una política de anti-capitalista a un cambio de sistema.
Nuestro punto de vista estratégico, por lo tanto, no eterno como si fuese una religión, teoriza nuestra oposición a la gestión y la no participación en órganos de gobierno entendiendo que dicha oposición es importante para el proceso de construcción política y desarrollo social de movimientos antisistema. Constitución de la izquierda en oposición porque sólo con la reorganización de las luchas y batallas por las necesidades y de los Derechos, se puede recuperar el lenguaje entendible con el que se identifiquen los oprimidos. Porque hoy ya, las posiciones de aquellos que aspiran a cambiar la sociedad sin tomar el poder y no pueden convencer ni crear ilusiones a los sectores mas desfavorecidos tras tantos años de pacto. Nos marcan que preferimos hacer nuestra, la frase de Rosa Luxemburgo, que propuso "tomar el poder del poder sin ser descubierto."
La lucha contra el capitalismo, por lo tanto, necesita una teoría de la revolución se puede hablar de esto y de una lógica de sus contrastes económicos y sociales que, entre otras cosas, en la crisis del capitalismo. Sirve principalmente para poner en cuestión las relaciones de producción, la explotación del trabajo y la gran propiedad privada, incluyendo nuevas formas de apropiación de la vida, el conocimiento y la sensibilización. Necesitamos una nueva reflexión sobre la propiedad colectiva, que no puede significar la nacionalización y la burocratización, que debe combinar instituciones democráticas capaces de garantizar el control de los hombres y las mujeres, la gestión colectiva, la finalidad social de la producción. La propiedad comunitaria puede ser ejercida a través de diversas formas: la autogestión, la cooperación, la nacionalización de las funciones públicas controladas democráticamente. Lo importante es que la propiedad común de los bienes públicos que requiere la participación, control, coordinación y planificación democrática. Y "El reto que enfrentamos requiere de una transformación social que acabe con la devastación del medio ambiente, la pobreza y la destrucción de valor que el capitalismo trae consigo.

KLIMAREN ALDEKO EUSKAL MANIFESTUA

En Rueda de Prensa celebrada hoy jueves 10 de diciembre, diversidad de grupos, Euskadiko Gazte Kontseilua, CGT, Esker Gogoga, ELA, LAB, EHNE, STEE-EILAS, Decrecimiento, ESK, Berdeak-Los Verdes, Federación de Asociaciones de Vecinos de Bilbao, Greenpeace, Ekologistak Martxan, Ezker Alternatiboa, PCE-EPK, Gazte Domunistak, Paz con dignidad-OMAL, Mugarik Gabe, Gorripidea, Ezker Abertzalea, Stakeholder Forum, Gogoa, Alternatiba, Coordinadora Anti Coke, Kima Berdea, CCOO, Aralar, Eguzki, Mundu Bat y Ezpitzu, han presentado la manifestación que se dearrollará el próximo sábado 12 de diciembre en Bilbao, a partir de las 19:30 h., frente al Teatro Arriaga.
Manifestu honen sinatzaileok klimaren degradazioaren inguruan dugun kezka azaldu nahi dugu. Narriatze hau planetako tenperatura igoeraren eraginez gertatu da eta horregatik Copenhagueko goi bileraren atarian ondorengo printzipio eta hausnarketetan oinarrituriko itun berri bat aldarrikatzen dugu.
Justizia Klimatikoan oinarrituriko itun berria
Negutegi efektuko gas emisioen murrizketaren inguruko nazioarteko akordiorako negoziazioak Justizia klimatikoak baldintzatu behar ditu. Justizia Klimatikoaren oinarria emisioak globalki murriztu beharra da, baina azken 250 urteetan igorritako negutegi efektuko gas emisioen erantzukizuna industrializatutako iparraldeko herrialdeena dela onartuz. Herrialde hauen gehiegizko emisio historikoak eta oraingoak dira beroketa globalaren arrazoi nagusia.
Hegoaldeko komunitateek izan dute erregai fosilen ateratze, garraio eta ekoizpenaren karga toxikoa. Orain beraiek dira klima aldaketaren eragin larrienak jasaten dituztenak, elikagai eskasiatik hasi eta irla osoen urperatzeraino.
Arrazoi hauengatik, irtenbidea erantzuleen ahaleginean eta kaltetuen ordainean oinarritu behar da. Gizarte ereduaren eta eredu ekonomiko neoliberalaren aldaketa bilatu behar da eta pertsonetan oinarritu; giza garapena ez da daukagun hazkunde eredu mugagabearekin nahastu behar. Planetaren eta klimaren zaintza gizartearen eta norberaren kontsumoa gutxitzean ere oinarritzen da.
Emisio murrizketa helburuak
IPCCren irizpidea jarraituz eta atmosferako CO2 kontzentrazioa 350 ppm-tik ez pasatzeko helburuarekin, 2020rako herrialde industrializatuek %40 murriztu behar dituzte 1990eko emisioak. Murrizketa hau tokian tokikoa izan behar da, hau da herrialdean bertan egin behar da bere osotasunean. Mendearen erdialderako ez da emisiorik izango, hau lortzeko ekoizpen eta kontsumo ereduak aldatu beharko dira.
Helburu hauek betetzeko beharrezkoa da Kiotoko Protokoloaren iraupenaren ondorengo lau urteetarako erdibideko helburuak ezartzea, hau da, 2013 eta 2017 bitartean 1990eko emisioak %23 murriztu beharko dira.
Azpimarratzekoa da exijentzia hau ez dela bateragarria Europar Batasuneko akordioak espainiar estatuari 2020rako emisioen %15 gehitzen uztearekin, munduko zortzigarren potentzia industriala izanik.
Berriki industrializatutako herrialdeek (Txina, India, Brasil…) gaur egun dituzten emisio aurreikuspenak murriztu beharra dute hurrengo hamarkadetan. Arazoa sortu duten herrialde industrializatuek, beraien emisioen murrizketan konpromezua hartzeaz gain, ongizate maila justu bat lortzeko finantziazioa, teknologia eta trebakuntza ematearen erantzuleak dira.
Emisioen konpentsazioa, hau da, herrialde batek beste herrialde batean egin diren emisioak erostea, ezin da murrizketen derrigorrezko atala izan, gehigarria izan behar da. Murrizketak tokian tokikoak izan behar dira, ordaindu dezakeenari ezin zaio emisioak gehitzen utzi. Karbono merkatuek herrialde industrializatuetako gizarteek emisioen murrizketa iraunkorrerantz egin beharreko eraldaketa atzeratzen dute.
Klima aldaketaren inguruan Eusko Jaurlaritzari exijentziak
EAE CO2 igorle handia da. Kiotok 1990eko emisioak %15 baino gehiago ez haztea exijitzen zigun eta 2008anhazkunduea %39ra iritsi zen jada.
Eusko Jaurlaritzaren klima aldaketaren aurkako euskal plana eremu teorikoan oinarritzen da eta honetarako zuzenduriko 90 milioien zati handiena ikerketan, txostenetan eta gizartearen kontzientziazio kanpainetan xahutuko da. Benetako helburuak oso atzetik doaz, adibidez, elektrizitate ekoizpen berriztagarria %12a izateko helburua zuen Eusko Jaurlaritzak eta ez gara ez ta 5%ra iritsi.
Iberdrolaren Pasaiako ikatz bidezko zentral termikoa ixtea exijitzen dugu, Euskal Herriko CO2 emisio gune handiena da eta espainiar Estatuko 20 instalazio kutsakorrenen artean aurkitzen da. Eusko Jaurlaritzaren klima aldaketaren aurkako euskal planak bere itxiera proposatzen du beste neurri batzuen artean eta Energiaren Euskal Erakundeak bere itxierarako data 2010a jarri zuen. Gaurko egunez ez dugu guzti honen berririk.
Euskadiko administrazioak zaborren errausketaren alde eginiko apustua oso negatiboa da, erraustegiek areagotzen duten kutsadura kimikoaz gain CO2 kantitate handiak igortzen dituzte, gas naturala erabiltzen baitute zaborra erretzeko eta gainera ez da modu eraginkorrean erretzen. Espainiar Estatuko CO2 emisioen %3a zabor erraustegiek igortzen dute.
Eusko jaurlaritzaren agroerregaien politika baztertzen dugu. Politika hau herrialde txiroetatik ekarritako lehengaien inportazioan oinarritzen da eta Bilboko portuan bertan ari dira instalatzen agroerregai lantegiak. Lehengai hauen inportazioak gizarte eta ingurumen ondorio larriak dituzte hegoaldeko herrialdeetan.
Oso garrantzitsua da Eusko Jaurlaritza herrialde aberatsek egin beharreko ahaleginera gehitzea, hegoaldeko herrialdeak teknologia garbietarantz egin beharreko trantsizio azkarrean laguntzeko, deforestazioa gutxitzeko eta klima aldaketaren gaur egungo ondorioei eta etorriko direnei aurre egiteko.
Ez ikatzik, ez nuklearrik
Klima aldaketari aurre egiteko ezinbestekoa da energia eredua aldatzea eta mundu osoan energia berriztagarrien garapena bultzatzea; eolikoa, fotoboltaikoa, termosolarra, geotermikoa, biomasa, olatuen energia,… Energiaren erabileran paradigma aldaketa beharrezkoa da, ezin da orain arte bezala xahutzen jarraitu, energia aurreztea eta eraginkortasuna bultzatu behar dira. Pixkanaka erregai fosilen erabilera utzi behar da, ikatzetik hasita, CO2 gehien igortzen duena baita, sufre oxidoa bezalako beste kutsatzaile batzuk igortzeaz gain.
Horregatik, guztiz ulergaitza da espainiar Estatuak espainiar mehatzeetako ikatzarekin ekoizturiko elektrizitatea diruz laguntzeko hartu berri duen erabakia.
Ikatzari emaniko bultzada honek espainiar estatuan CO2 emisioek zuten beheranzko joera geldiaraziko du. Hurrengo urtean, elektrizitate kontsumo berarekin, emisioak hazi egingo dira.
Energia nuklearrak ere ez du ekarpenik egiten klima aldaketaren aurka; porrot egindako industria da, ekonomikoki bideraezina eta ez da gai izan sortzen dituen hondakin erradiaktiboen arazoa 60 urtetan konpontzeko. Klima aldaketaren arazoa larriegia eta presazkoa da eskura ditugun baliabide ekonomikoak etorkizunik ez duen aukera batera bideratzeko. Gobernu batzuentzat eta industria nuklearrarentzat, desagertzear dagoen industria batentzat salbazio bide bat besterik ez da klima aldaketa.
Garraio iraunkorreko eredu baterantz
Azken hamarkadan Europan CO2 emisio kopurua gehien hazi den ekonomi sektorea garraioa izan da, Euskadin adibidez 1990etik %124a hazi da. Honen arrazoia administrazioak autoan oinarrituriko garraio ereduaren aldeko apustu osoan datza, autoentzat diren azpiegituren eraikuntzan oinarritzen dena.
Eredu honek ingurumen ondorio larriak dakartza, esaterako Repsolek Muskizen duen petrolio birfindegi erraldoiak inguruko populazioaren osasunean eta bizi kalitatean eragiten dituenak. Bertako auzokideek birfindegiaren lurretan coke planta bat ezartzearen kontra duten borrokarekin elkartasuna adierazi nahi dugu, honek ingurumenaren egoera gehiago larrituko bailuke. EAEn igortzen den CO2 guztiaren heren bat Petronorren erantzukizuna da neurri baten, eta coke plantarekin %20 haziko lirateke emisio hauek.
Gaur egun euskal Aldundietako errepide sailak dira garraio eredu iraunkor bat lortzeko oztopo nagusia. Hormigoia sustatzeko interes handiak daude eta eraikitzaileek presio handia egiten dute aldundietan, hauxe da eta Euskadin gehien presionatzen duen lobbya. Honen ondorioa da iraunkorrak ez diren azpiegituren etengabeko eraikitzea (Supersur, AHT, Eibar Gasteiz autobidea, Hegoaldeko Trenbide Saihesbidea,…)
Beharrezkoak ez diren jende mugimenduak ekiditeko hirigintza eta gizarte eredua aldatzea eta gure mugikortasunaren beharra gutxitzea beharrezkoa da. Autoa protagonista den eredua alde batera utzi eta garraio publiko eta kolektiboa nagusitasuna duen eredu baterantz joan behar gara.
Merkantzien garraioari dagokionez, kontsumoaren murrizketa orokorrarekin batera, beharrezkoa da merkataritza zirkuitu laburrak izatea eta tokian tokiko kontsumoa lehenestea.
Elikadura arduratsu baterantz
Euskal nekazaritza sektorea petrolioak baldintzatzen du ia bere osotasunean, makinariaren energia iturria baita. Azken urteetako nekazaritzaren intentsifikazioaren ondorioz produktu bakoitzeko erabiltzen den energia unitate kopurua handiagoa da, ongarri mineralak, agrotoxikoak eta plastikoak ere gehiago erabiltzen dira. Beharrezkoa da nekazaritza eredua aldatu eta agroekologiara bihurtzea, ekoizpena desintentsifikatuz eta intsumoek eta ekoiztutako elikagaiek eginiko kilometroak gutxituz. Egungo elikagaien ekoizpen industrialaren eredua energia kontsumitzaile handia da, ingurumena eta landa eremuko komunitateak suntsitzeaz gain, klima aldaketa areagotzen laguntzen du.
Arrazoi hauengatik, legalki lotesleak eta eraginkorrak izango diren konpromezuak ezarriko dituen akordio bat exijitzen dugu Copenhagueko goi bileran, hurrengo hamarkadarako klima aldaketaren aurkako bidea markatuko duena.

Bilbao, 10 de diciembre de 2009

Atzerritartasun legeari EZ! ez hau ez besterik

Espainiar Legebiltzarrak onartu berri duen Atzerritartasun lege berriaren aurrean, behean sinatzen dugun etorkinen elkarte zein gizarte eragileok edozein atzerritartasun legeren aurka geure burua adierazi nahi dugu. Atzerritartasun legedia oro baztertzailea dela uste dugu, eskubideak jatorrizko lekuaren arabera mugatzen baititu, hala arrazakeria instituzionala indartuz.
Atzerritartasun legearen erreformak aurreko legedi baztertzailea gogortu eta larriagotu egiten du. Krisialdi testuingurua aitzakiatzat hartuz, inmigranteen gizatasuna kentzen saiatzen da, lan egiteko tresna huts balira aurkezten. Dominazio egitura honek, langileen borroka eta heldu berrien eskubideen arteko lotura ezkutatu nahi digu. Ez gaitzala nahastu: inmigrazioaren fenomenoa langile guztien arazoa da, euren jatorria edozein delarik. Atzerritartasun lege berriak etorkinek edozein esplotazio menpe uzten ditu, eskubiderik gabe. Era berean, arrazakeria soziala bultzatu eta legeztatzen da, langileak zatituz eta krisialdi ekonomiakoaren arrazoi errealetatik arreta desbideratuz.
Erreforma berriak honako ondorio hauek ditu besteak beste:

1. Barnerapen epea zabaltzen du: Zentro batetan 40 egunetik 60 egun egon ahal izatera pasatzen da; hona hemen giza eskubideen urraketa argi bat
2. Senideen birbateratzea are gehiago oztopatzen du
3. Elkartasunaren kriminalizatzea: Erreforma honek etorkinei laguntza eskaintzen dieten pertsonek ordaindu beharko dituzten isunak areagotzen ditu.
4. Adingabeen kanporatzea legitimatzen da, euren oinarrizko eskubideak zapalduz
5. Hutsegite soil bat kriminalizatzen da: Era irregularrean bizitzeagatik edo baimenik gabe lan egiteagatik kanporatze zigorra mantentzen da.

Azken finean, kontrol polizialean oinarritutako Estatua indartzen da, ez bakarrik etorkinei zuzendua baizik eta gizarte osoa kaltetzen duena. Helburua etorkinak estigmatizatu eta isolatzea da, euren senideekin edo inguru sozial integratu batean bizitzeko eskubidea ukatuz, eta hala lan esplotazioaren aurrean babes eza areagotuz.
Erreforma hau genero indarkeriaren kontrako aurrera pausu bat bezala aurkezten digute baina, egia esan, emakume etorkin askok tratu txar egoerak salatzeko orduan sentitzen dute beldurra areagotzen du, sententziak arrazoia ematen ez badiete kanporatuak izatearen aukeraz zabalik uzten baitu.
Laburbilduz, Atzerritartasun Legea ez bidezkoa da (eskubide berdintasuna urratzen baitu), ezgizatiarra da (ondorio dramatikoak baititu) eta ez da eraginkorra, ezinezkoa baita pertsonek euren biziak hobetzeko duten nahia arautzea.
Gaur ere, Abdelkáder gaztea, Kadero, oroitu nahi dugu. Bilboko itsasadarrean itota hil zen poliziarengandik ihes zebilela paperik gabe egoteagatik; hau da, gure jendarteak ilegaltzat hartu zuelako.
Guzti honengatik Atzerritartasun legearen derogazioa exijitzen dugu. Migratzeko eskubidea mugarik gabeko giza eskubide unibertsal bat dela aldarrikatzen dugu. Gure sistema ekonomikoak herrien artean horrenbesteko desorekak sustatzen baditu, pertsonak kapitala bezain erraz mugitzeko aukera izan dezagun aldarrikatzen dugu. Gizarte kultura anitz eta etnia anitzen alde egiten dugu. Lana, etxebizitza, osasun arreta eta hezkuntzarako sarbidean benetako berdintasuna defendatzen dugu. Baita ere eskubide zibil, politiko, ekonomiko, kultural eta sozialez baliatzeko berdintasuna, pertsonen etnia, sexua edo adina alde batera utziz.

SINATZEN DUTE:

AHLAN – ONGI ETORRI (Tas-Tas irratiko irratsaioa),AL MANAR (Euskadin marokiar elkarte soziokulturala),ALRABETAH (Euskal Arabiar-Libiar Zentroa),ARBOL-BI (Bizkaiko Boliviar Elkartea),ARVAS (Euskadiko Argentinar Elkartea),ATH-ELE (Etxeko Langileen Elkartea),AZRAF (Euskadiko Etorkin Marokiarren Elkartea).,BERDINAK GARA,BOLIVIA GUREA,CEAR - EUSKADI,ENCUENTROS,EUSKADI-CUBA,HARRRESIAK APURTUZ,KOMITE INTERNAZINALISTAK,MBOLO MOY DOOLE,MUGARIK GABE,MUJERES DEL MUNDO – MUNDUKO EMAKUMEAK “BABEL”,NIGERIAN PROGRESSIVE UNION,PACHAMAMA (Bizkaiko Ekuatoriarren Elkartea),POSADA DE LOS ABRAZOS,SOS RACISMO,STEE - EILAS,TERANGA (Bizkaiko Senegaldarren Bilgunea)